Уладзімір Арлоў

Там, на беразе іншага часу, на апошняй выспе
знікомага Сусвету, апануюць мяне ўспаміны.

Празрыстасць імклівае плыні ўспомню — з
жыцця, дзе рыбінай быў.
Успомню пчалы пацалунак — быў кветкай калісці.
Сонечны вецер згадаю — з веку свайго птушынага.

З жыцця, дзе быў чалавекам, успомню каханне.

Нагнуся над студняю,
каб убачыць самога сябе.

Глядзяць на мяне
з глыбіні
то светлагаловы хлапчук,
то сівабароды стары,
а часам
няма адлюстравання,
быццам не нахіліўся ніхто
над студняй.

Няўжо гэта я — хлопчык?
Няўжо гэта я — стары?
Няўжо гэта я —
адсутнасць адлюстравання?

Там жыве самотнік, — кажуць людзі
пра вежу, што стаіць між балотных пустак. —
Памерлі ўжо тыя, хто бачыў яго.

Блукаю я пусткамі, гляджу на вежу, думаю
затоена: там жыве самотнік.
Толькі няма ніколі святла ў адзіным яе вакне.
Толькі няма ніколі слядоў вакол вежы.
Толькі няма ў яе ўваходу.

Зладзіўшы драбіны, дасягну адчыненага вакна,
запалю ў галубніцы свечку,
убачу на стальцы пергамен,
прачытаю ў ім:

Я збудаваў гэтую вежу,
я замураваў сябе ў ёй,
я разбурыў за сабою, падымаючыся ўгору, сходы... —
птушыны след заместа працягу.

Чытаю пергамен уголас.
З вечаровага неба ляціць да мяне птушка.